Fodaltzi Werkers

De eerste keer mee op jacht

Telefoon…….. Ada. Of we morgen mee willen op jacht. Mee willen, mee willen? Natuurlijk wil ik dolgraag mee met Footzi, maar zowel Ada als ik hebben zoiets van, is Footzi eraan toe? Tuurlijk, we hebben haar een tijd geleden meegenomen op jacht, en haar gewoon eens wat indrukken op laten doen. Het wennen aan het schot, onbekend terrein met allerlei zeer verleidelijke luchten, en aan het eind twee maal een fazant laten apporteren, en dat ging allemaal prima. Maar deze jacht zou echt anders zijn, waar Footzi echt “aan de bak” zou moeten. We spraken af, dat ik terug zou bellen, zodat ik er nog even over na zou kunnen denken. Echt lang nagedacht heb ik niet, en zo spraken we voor de volgende dag af voor dag en dauw bij een wegrestaurant. Rond 8.30 waren we op de plaats van bestemming, met een super enthousiaste Footzi en een dood nerveuse voorjager. Na een heerlijk kopje koffie stapte we in de auto en reden richting het eerste veld, waar we eerst “op de eenden” gingen. In de auto kreeg ik nog de laatste instructies van Ada hoe alles in z’n werk zou gaan. Eenmaal op de plek aangekomen, bleef ik rustig met Footzi op post staan, terwijl de geweren wachten of de eenden over wilde komen vliegen. En ja hoor uiteindelijk werden er 5 eenden geschoten. Ik snel met Footzi naar de plek waar de eenden ongeveer gevallen waren, en de eerste die ze had gevonden, die lag dood, dus die pakte ze netjes op, en bracht hem keurig binnen. De tweede die er nog moest liggen, daar liepen we toevallig langs, maar zodra de eend ons in de gaten had, nam hij flink de benen, en Footzi er achteraan…. Toen ze bij de eend aankam, zag je haar denken, wat moet ik nou met jou? Terwijl de eend nog een laatste vluchtpoging in wilde zetten, had Footzi zoiets van “no way” en ze pakte de tegenstribbelende eend beet, en met een eendenvleugel voor haar ogen, kwam ze triomfantelijk met de eend terug. Geweldig! Eenmaal in de auto op weg naar het volgende veld, waar we “op de hazen” zouden gaan, was de eerste nervoisiteit verdwenen, maar deze beginnende voorjager zou nog heel veel moeten leren. Aangekomen bij het volgende veld, werden we op post gezet, en was het wachten op de hazen. We hebben er een paar gezien, maar ze waren of te ver, of te snel voor de geweren. Dus op naar het volgende veld. Daar werd inderdaad een haas geschoten, en toen de drift was afgelopen, vroeg Ada of de haas neergelegd kon worden zo dat Footzi de haas kon apporteren. Zo gezegd, zo gedaan, de haas werd ongeveer op 50 meter gelegd, en ik stuurde Footzi erop af. Footzi zou Footzi niet zijn, als ze niet als een razende uit de startblokken schoot. Eenmaal bij de haas aangekomen, stond ze even te ruiken, maar het was oppakken en terug rennen ermee. Als je dan “die kleine” aan ziet komen rennen met die grote haas, mens wat waren we trots, Ada en ik. Na deze drift was het tijd voor een hapje en een drankje, en de complimenten waren niet van de lucht voor onze Footzi. Hierna hebben we nog een tweetal driften gedaan, waar Footzi nog een aantal hazen geapporteerd heeft. ‘s Middags waren we terug bij het restaurant waar ons een heerlijke stampot wachte, en dat samen met een heerlijke rose, was dit een afsluiting van een geweldige dag. Ik wil bij deze dan nogmaals Ada bedanken voor de uitnodiging, zodat Footzi door dit soort dagen ervaring op kan doen.

Een mooi apport

Ada had gevraagd of Footzi en ik mee wilde gaan op jacht, en natuurlijk was mijn antwoord direct ja, zeker na het succes van vorige keer. Ik zou deze keer met Ger gaan, Ada had ergens anders een uitnodiging. Ger had Woiki meegenomen, en ik vind het geweldig om te zien hoe Woiki op hoge leeftijd nog mee gaat op jacht en geweldig werk laat zien waar menig jongere hond nog een voorbeeld aan kan nemen. We waren prima op tijd op plaats van bestemming, eerst maar op naar de koffie. Zo langzamerhand kwam iedereen een beetje binnen, de jachtmeester, jagers, drijvers, en iedereen was het erover eens, dit zou een behoorlijk koude dag worden, dus dik aankleden. Wederom zou de eerste drift op de eenden zijn, waar wij op post stonden zagen wij geen eenden vallen, maar volgens de geweren waren er wel een aantal eenden geschoten, waar op nagezocht moest worden. Ger ging met Woiki de ene kant op, ik met Footzi richting sloot, waar volgens het geweer, een eend zou moeten liggen. Door de kou waren de zijkanten van de sloot behoorlijk dichtbevroren, en al met al was het een behoorlijke klus voor Footzi, om door het ijskoude water met rietplanten op zoek te gaan naar de eend. Wat ze ook deed en hoe ze ook zocht, de eend liet zich niet vinden, en werd er besloten om na het jagen nog een keer terug te gaan. Ik denk dat Footzi het hier roerend mee eens was, die stond met klapperende kaken en stijfbevroren haar op de kant. De driften die hierna volgde waren “op de hazen” en het is absoluut waar wat Ada altijd zegt, succes leert het snelst, want de hazen waren geen enkel probleem. Maar het blijft genieten, als je hond een apport binnen brengt. Mede door de behoorlijke kou was de pauze met een hapje en een drankje in het dichte bos ( waar zowat geen wind stond ) zeer welkom. De volgende drift zou in het bos zijn, die door de drijvers uitgekamt zou worden op hazen. Footzi en ik stonden samen met het geweer aan de buitenkant,te wachten op dat wat komen zou. Er werd genoeg geschoten aan de andere kant van het bos waar Ger met Woiki stond, maar toen de drift bijna afgelopen was werden er aan onze kant 2 hazen geschoten. Een haas werd er mooi geschoten, die kon Footzi zo ophalen, de tweede haas die geschoten werd, die had Footzi ook heel snel gevonden, maar die leefde nog, en lag behoorlijk te gillen. Omdat Footzi dit nog nooit had meegemaakt, en ook niet wist hoe hiermee om te gaan, heeft de jagermeester in gegrepen, om Footzi als beginnende hond niet de fout in te laten gaan, en haar niet een negatieve ervaring op te laten doen. Mijn dank gaat uit naar de jagermeester en naar Ada, die samen overleg hadden gehad over dit soort situaties, en hoe daar mee om te gaan mbt Footzi. Terwijl de jagers en de drijvers richting restaurant gingen hadden wij nog een klus te klaren, die van de verloren eend. Ger ging ook mee met Woiki, zij liepen aan de ene kant van de sloot, Footzi en ik aan de andere kant. En zoals ‘ochtends ging Footzi weer met hart en ziel aan het werk. En uiteindelijk, aan zowat het einde van de sloot, ging haar staart als een razende tekeer, stak ze haar kop tussen het riet en het water en kwam boven met de nog levende eend! Wat een geweldig apport was dit en wat een geweldige hond.De complimenten waren niet van de lucht. Van enthousiasme verloor ik nog zowat de eend, en mijn evenwicht. Toen het tableau was uitgelegd was er een speciaal dankwoord voor Footzi die deze “verloren” eend nog gevonden had. Ik kan u vertellen dat het wijntje en de peen en uien nog nooit zo lekker hebben gesmaakt, en de terugreis? Geen idee, ik was in de “zevende hemel”.

Markeer apport zoals het bedoelt is

Of we mee wilde op jacht? Tuurlijk, daar hoeven we niet lang over na te denken. Mede door het succes van de afgelopen keren, groeit ons vertrouwen elke keer weer. Dus ‘s-ochtends voor dag en dauw op en afgesproken op de ondertussen zo vertrouwde vaste plaats. Ada had Tidal meegenomen en het is altijd weer feest om hem te zien.

Rond 8.30 waren we als eerste op plaats van bestemming waar ze ondertussen al druk met de koffie bezig waren, heerlijk. Zo langzamerhand druppelde iedereen binnen en binnen no-time zaten we met een hele club aan drijvers, jagers en hondenmensen aan de koffie.

Ada en ik zouden eerst met de jagers mee gaan richting eenden. Die bleken inderdaad richting water te zitten, er werden wat eenden geschoten die Tidal geapporteerd heeft. Door de onervarenheid van Footzi kwam ze te laat aan, jammer volgende keer beter. Hierna zijn we richting fazanten gegaan, waar we ook de drijvers weer ontmoeten. Zij zouden een stuk dekking uit drijven in de hoop wat fazanten aan te treffen. Ik moet zeggen aan de drijvers heeft het niet gelegen, de fazanten wisten zich aardig te drukken. Ik stond met een jager op een open stuk land, maar helaas viel er voor ons weinig te doen.

Volgens de jagermeester zouden er op een ander stuk bos nog fazanten moeten zijn, dus dit nog geprobeerd. Iedereen kreeg zijn/haar plaats toegewezen, en ik stond bij de jager op het open veld. Als er fazanten zouden zijn, dan zouden ze uiteindelijk toch onze kant op moeten komen. En ja hoor, er kwam een fazant uit de dekking gevlogen die de jager keurig schoot, de fazant viel “ergens” in het bos. Ik stuurde Footzi met een “verloren” het bos in en daar ging ze, onder het prikkeldraad door, door de bramenstruiken op zoek naar de fazant. Ja en dan rest een voorjager niet meer te doen dan te wachten tot je hond terug komt met de fazant. En ja hoor daar kwam ze met de fazant, geweldig!

Met een heerlijk drankje en met worst van de plaatselijke slagerij hielden we even een short-break. De jagermeester wilde voor de zekerheid nog een klein stukje bos uitdrijven, omdat er volgens hem nog fazanten zouden zitten, dus zo gezegd zo gedaan. Ondertussen was de zon gaan schijnen, heerlijk. Ik werd met de jager op het open maisveld gezet, in afwachting van wat komen zou. De drijvers kamde het stukje bos uit en er kwam een fazant uit die de jager waar ik bij stond, netjes schoot. Alleen de fazant zeilde zeker zo’n 100 meter door. Toen de jager zei dat ik Footzi kon laten gaan, heb ik geweldig werk van Footzi gezien, niet te geloven! Toen ik haar van de lijn afdeed, ging ze er op mijn commando als een haas vandoor, richting fazant, die nog steeds door de lucht zeilde. Binnen no-time had ze hem ingehaald, en bleef onder de fazant rennen, die ze in het oog bleef houden. Zo bleef ze gelijk met de fazant, Footzi op de grond, en de fazant in de lucht op enkele meters van elkaar. Toen de fazant de grond raakte, kon Footzi direct de fazant oppakken en binnen brengen. Een apport om het koud van te krijgen………………..

Na deze euforie werd de jacht afgesloten met de hazen. We werden geposteerd op een groot weiland, waar op het eerste gezicht geen haas te zien was. Toen de drijvers aan kwamen bleken er heel veel hazen op het weiland te zitten, werkelijk een prachtig gezicht, maar de meeste hazen wisten de geweren op een miraculeuze manier te ontwijken. Na deze jacht zijn we richting jachthut gereden, waar ons een heerlijk wijntje wachtte en ondertussen het tableau werd uitgelegd.

Al met al een prachtige dag met een dito tableau. In de warme jachthut wachtte ons een heerlijke zelfgemaakte erwtensoep geserveerd bij de open haard. Wat wil een mens nog meer? Mijn dank gaat dan ook uit naar Ada die ons voor deze dagen heeft uitgenodigd. Maar ook gaat onze dank uit naar de jagermeester, de jagers en de drijvers, hun goede raad en adviezen, maar ook hun complimenten en hun gezelligheid. Kortom, super!